امشب حال و هوای عجیبیه، توی بارون گوش دادن به آهنگ:" بازگشت دوباره" مرحوم ویگن (من عاشق این آهنگ ویگنم) .

وقتی به این فکر میکنم که تا حدود بیست روز دیگه باید از شهری که تا الان توش زندگی کردم برم و بدون خانواده و دوستانم، باید داخل یه شهر دیگه خودم تنها زندگی کنم یه جورایی میشم وقتی آدم با خودش فکر میکنه باید از شمال این کشور بره به جنوب کشور که اونجا درس بخونه باید بی خیال هفته ای یکی دوبار دریا و لب ساحل رفتن با کامی شون بشه ، باید با یه مشت آدم که تا حالا ندیدیشون و نمی شناسیشون سر کنی، باید بی خیال بیشتر کارهایی که انجام  می دادی بشی خیلی سخته. از همه سخت تر اینه که دیگه کسی جز خودت اونجا کارهاتو انجام نمیده وفقط خودت باید کارهاتو انجام بدی ،غذا درست کنی و هزار بدبختیه دیگه........

شایدم نتونی هفته ای یه بارم یه مطلب برای اینجا بنویسی، شایدم اصلا دیگه تبدیل بشی به یه آدم دیگه....  آره! بالاخره بیخیال کاردانی معماری شهر خودم شدم و تن به مهندسی عمران دادم اون پایینهای نقشه ایران.(به این میگن تصمیم کبری) راستی هنوزم دارم همون آهنگ ویگن روگوش میدم.

******************************************

وه چه زیباست تنهایی ......  نه تجاوزی نه رنجشی. دیگران تو را به خود وا نهاده اند.

و تو نیز خلوت دیگران را به هم نمی زنی.                  Shree Rajneesh

******************************************

 ادامه اون ماجرای فضایی ها رو نوشتم و  میتونید از اینجا  بخونید.